วันนี้เราจะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดของการเป็นคนที่ซื่อสัตย์ กับบทความ ความซื่อสัตย์เป็นพื้นฐานของความดี จงซื่อสัยต์ในทุกวัน กาลเวลาจะคัดสรรค์สิ่งที่ให้เราเอง ไปดูกันว่าทำไมเมื่อเราจงรักภักดี และซื่อสัตย์ในทุกวัน วันเวลาถึงจะคัดสรรค์สิ่งที่ดีให้กับเรา
ซื่อสัตย์ ถูกช ายนามว่า ฉลาด ปล่อยทิ้งไว้ที่เกาะร้างกลางทะเล ซื่อสัตย์พย าย ามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง สิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือ จะมีเรือซักลำผ่าน มาทางนี้บ้าง ไม่นานนัก ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล ซื่อสัตย์รีบมองไปยังต้นเสียงนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้น มีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียนคำว่า ‘ความสุข’
ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกเรือของความสุข ‘ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม’ เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า ‘ไม่ได้หรอ ก หากผมพาคุณขึ้น มาด้วย ความสุขที่มีจะหมดไป คุณดูสิ ผู้คน มากมายในสังคมยุคนี้ ที่พูดความจริงแล้วกลับไม่มีความสุข ขอโทษนะซื่อสัตย์ แต่ผมรับคุณขึ้น มาไม่ได้’ พอพูดเสร็จความสุขก็จากไป ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ‘ตำแหน่ง’ ก็ผ่าน มา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง
‘ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม’ พอตำแหน่งได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือออ กไปทันที จากนั้นก็หัน มาพูดกับซื่อสัตย์ว่า ‘ไม่ได้ ๆ คุณจะขึ้น มาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหมตำแหน่งที่ผมได้มานั้น มันย ากเย็นสักเพียงใด หากผมพาซื่อสัตย์อย่ างคุณมาอยู่ด้วย ผมคงจะสูญเสียตำแหน่งไปแน่ ๆ ยังไงผมก็ไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ’ ซื่อสัตย์น้ำต าคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออ กเรือจากไปอย่ างสิ้นหวัง รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง
หรือในปัจจุบันนี้ ไม่มีใครต้องการซื่อสัตย์แล้ว อยู่ ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้น มา เรือลำหนึ่งบรรทุก ‘แข่งขัน’ เป็นจำนวน มาก ผ่าน มา ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก ‘แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม’ แข่งขันถามกลับมา ‘คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา’ ซื่อสัตย์ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสอีก แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ ยังไงก็พูดความจริงเสมอ ‘ผมคือซื่อสัตย์’
‘ห๊า คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันกับใครที่ไหนได้’ พูดเสร็จ แข่งขันก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงอันเมตต าดังขึ้นว่า ‘ลูกเอ๋ย ขึ้นเรือเถิด’ เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้ามอง ก็เห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ ‘ฉันคือ กาลเวลา’ กาลเวลาแนะนำตัว ‘ทำไมต้องมาช่วยผมครับ’ ซื่อสัตย์ถามออ กไปด้วยความสงสัย ‘มีแต่กาลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด’ กาลเวลาพูดออ กไปด้วยรอยยิ้ม กาลเวลาได้เล่าให้ซื่อสัตย์ฟังว่า พบความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเล
‘ตัวข้าในอดีต เคยเป็นทั้งความสุข ตำแหน่ง และแข่งขัน มาหมดแล้ว’ สิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ก่อน มาเป็นกาลเวลา ก็คือ… ความสุขจะห า ยไป ถ้าไม่มีความซื่อสัตย์ ตำแหน่งที่ได้มา ก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันจะชนะได้ไม่นาน สุดท้ายก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า จงเป็นคนซื่อสัตย์ เพราะเวลาเท่านั้น ที่จะคัดสิ่งดี ๆ ให้กับคุณ
ที่มา na-aan
