เมื่อมีกันอยู่จงดูแลกันให้ดี คนเรามีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มาก

วันนี้เราอย ากที่จะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดการใช้ชีวิตคู่กับบทความ เมื่อมีกันอยู่จงดูแลกันให้ดี คนเรามีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มาก ไปดูกันว่าทำไมเราถึงมีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มาก

เช้าวันหนึ่ง ภรรย าบอ กกับสามีว่า ‘วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ คุณช่วยขับรถไปส่ งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย’ สามีซึ่งหน้าต าบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรย า แต่กลับกระช ากเสียงถามกลับไปว่า ‘เมื่อวานเธอซื้ อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่ งลูกเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด’

ภรรย าพูดออ กมาเสียงเบาๆ อย่ างคนรู้สึกผิดว่า ‘ที่แท้คุณโ ก ร ธเรื่องนี้นี่เอง’ เธอก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ แล้วบอ กสามีว่า ‘วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ คุณไม่ต้องไปส่ งก็ได้’ แล้วเธอก็เดินออ กจากบ้านไป โดยที่สามีไม่สนใจเลย เพราะยังโ ก ร ธอยู่มาก ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงออ กไปดู เขาได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า

‘ฝนตกหนัก น้ำเซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองข า ด มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย’ สามีได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก เขารีบวิ่งไปที่แม่น้ำทันที เมื่อไปถึง เขาเห็นรถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระ กระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย มีการหามร่างของผู้เสียชีวิตคนแล้วคนเล่า ขึ้น มาจากแม่น้ำ ช ายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรย าแต่ก็ไม่พบ เขาเสียใจจนแทบสิ้นสติ เฝ้าถามหน่วยกู้ภั ยที่ทำงานอยู่ว่า ‘เห็นภรรย าผมบ้างไหม เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ’

ทุกคนส่ายหน้าบอ กว่าไม่เห็น เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภั ยหยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสียชีวิตที่หาพบแล้ว จึงบอ กช ายหนุ่มว่า ‘ตัดใจเถอะนะ ภรรย าของคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว’ เขาเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้คร่ำครวญไปตลอ ดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองว่า

‘ทำไมเราไม่ขับรถไปส่ งเธอนะ เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย แค่เสื้อตัวเดียวมันจะร า ค า เท่าไหร่กัน’ แต่พอ กลับถึงบ้าน เขาเห็นภรรย านั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารตั้งอยู่เต็มโต๊ะ ในมือเธอมีเสื้อ กันหนาวเก่าๆ ตัวหนึ่ง ซึ่งเธอ กำลังเย็บซ่อมช ายเสื้อที่รุ่ยอยู่ ‘คุณไปไหน มาคะ’ ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอ ดเธอจนแน่น

‘คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ฉัน มัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนตั้งนาน ก็เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหล า ยปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็มี จะไปซื้ อของใหม่มาทำไม’ เรื่องบางเรื่อง เราโ ก ร ธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ ‘ความสุข’ ของคนที่เรารัก คนเรามีเวลาในโลกนี้จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกัด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย

ที่มา b a n g p u n s a r a, p r o f e s s i o n – j 5 5