วันนี้เราอย ากที่จะพาเพื่อนๆ ไปเรียนรู้ข้อคิดการใช้ชีวิต กับบทความ สิ่งที่แม่อย ากฝากถึงลูก ก่อนที่แม่จะไม่อยู่ ไปดูกันว่าทำไมแม่ถึงฝากข้อคิดดีๆ ให้แก่ลูกรัก
เป็นเสมือนเรื่องราวที่คนเป็นลูกต้องอ่านเพื่อเตือนสติ เตือนใจตัวเอง โดยเฉพาะในสังคมปัจจุบันที่คนเราต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอ ด และสิ่งที่ต ามมาก็คือ ความเห็นแก่ตัว ลูกๆ หล า ยคน มักอ้างว่า มีภาระต้องดูแล ทั้งลูกเมียและห นี้สินจนไม่มีเวลาไปดูแลแม่ ที่คอยเลี้ยงดูเราจน มาถึง วันนี้หล า ยคนอาจจะเลี้ยงส่ งเงินดูแล แต่ก้เลี้ยงเพียงกายไม่ได้เลี้ยงใจ เหมือนที่แม่มอบให้เลยแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับเรื่องราวต่อไปนี้จากเฟซบุ๊กเพจ จีนโบราณได้เล่าเรื่องราวชีวิตบั้นปล า ยของหญิงชราที่มีลูกช ายถึง 4 คนว่า จดหมายจากแม่ถึงลูกช ายทั้งสี่ก่อนจากโลกนี้ไป ‘ หากช าติหน้ามีจริง ขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอ กันอีกเลย’
ลูกๆ ทั้งสี่คนของแม่ เมื่อวันที่ 2 มีนาคมที่ผ่าน มา วันนั้นคือ งานฉลองวันเกิดของแม่ที่มีอายุครบ 80 ปี ระยะเวลาช่างย าวนานเหลือเกิน แม่ได้ให้กำเนิดลูกช ายถึง 4 คน แล้วยังช่วยพวกลูกๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน ก็เท่า กับว่าในชั่ วชีวิตนี้ของแม่ แม่ได้ใช้สองมือของแม่เลี้ยงดูอุ้มชูลูกๆ หลานๆ ทุกคนด้วยความรักถึง 12 คน แต่ทว่าแม่แก่แล้ว แก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแกเพื่อความอยู่รอ ดของตัวแม่เอง โดยเฉพาะเมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกเสียไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความรำคาญที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวันยิ่งย่ำแย่เข้าไปทุกที ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ๆ แม่หวังเหลือเกินว่าจะมีลูกคนไหนสักคนที่จะยื่น มือมารับแม่ไปอยู่ที่บ้าน บอ กตรงๆ ว่า แม่อย ากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแกจะคนไหน
ก็ได้แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า สองเดือนผ่านไปแม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วย โชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจเหลืออยู่บ้างในเวลานั้น พวกแกทั้งสี่ผลัดเวรมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุกคืน มีหน้าที่กันคนละสัปดาห์ ด้วยเหตุนี้แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้วในตอนกลางคืน ว่ากันต ามตรงอายุปูนนี้แล้วของแม่มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้ ยังจะต้องไปกลัวอะไรอีก ถึงแม้แม่จะเติบโตขึ้น มาต ามท้องทุ่งท้องนา เติบโตขึ้น มาท่ามกลางเรื่องเล่าที่น่ากลัวของเหล่าผีสางนางไม้ แต่มาถึงตอนนี้แม่คงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อีกแล้วและก็เลิกกลัวไปนานแล้ว แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือ ความเหงาลูกๆ ของแม่ทุกๆคน
พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน หรือประมาณ 630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น ช่วงแรกๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ทุกอย่ างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อยๆ ผ่านไป สีหน้าของพวกแก ก็แลดูย่ำแย่ลงทุกวัน พอเหยียบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ เวลาออ กจากบ้าน คำอำลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิต ชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน
บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าพวกแกกำลังเดินเข้าออ กโรงแรม แล้วมีย ายแก่แปลกหน้าที่นั่งมองหน้าพวกแกที่เดินผ่านไปมา เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน มาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย แม่กลัวที่จะทำให้พวกแกรำคาญหรือรังเกียจ แม่ไม่ได้กินข้าวฟรี ของพวกแกแม้แต่คำเดียว เสื้อผ้าข้าวของแม่ก็ซื้ อเองทุกอย่ าง แม้กระทั่งสต างค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก
เพียงแค่พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง แค่นั้นแม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหล า ยแล้ว ถึงแม้แม่จะพย าย ามวางตัวอย่ างระมัดระวังที่สุด ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวกแกทุกคนก็ค่อยๆ ห่างห า ยจากบ้านแม่ไปทีละคนแบบไม่ต้องมีคำร่ำลา ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยัดเยียดเอาความเหงามามอบให้แม่แบบไม่มีความปราณีกันเลย ชีวิตหลังจากนั้นเป็นต้น มาแม่รู้ตัวว่า แม่ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุกฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่ างด้วยสองมือของแม่เอง
สองปีกว่าที่ผ่าน มายอมรับว่า มันย ากลำบากสำหรับคนแก่อย่ างแม่พอสมควรตอนงานวันเกิด 80 ปี พวกแกอวยพรให้แม่ว่า ‘ ขอให้แม่มีอายุมั่นขวัญยืนเป็นร้อยๆ ปี’ แม่ได้แต่ยิ้ม แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้น มันอัดแน่นไปด้วยความขมขื่น ชีวิตที่เต็มไปด้วย ความหงอยเหงาและเศร้าหมองนั้นจะมีอายุยืนย าวไปทำไม ช่วงเวลานี้แม่รู้สึกแน่นหน้าอ กมากขึ้นทุกวัน แม่ไม่ได้บอ กใคร แท้จริงแล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปบอ กใครแม่หวังเป็นอย่ างยิ่งว่า โ ร คภั ยไข้เ จ็ บจะกรุณารีบนำพาแม่จากโลกนี้ไปในเร็ววัน
ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ แม่ก็รู้สึกว่าชะต าชีวิตยังคงมีความปราณีต่อแม่บ้างหล า ยคืนก่อน แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้มบอ กกับแม่ว่า ‘ ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะไม่หงอยเหงาอีกต่อไป’ ตื่น มากลางดึกมองไปบนท้องฟ้า เห็น มีแต่ดาวเต็มฟ้า พระจันทร์ส่องแสงนวลสบายต าในคืนที่บรรย ากาศสงบเงียบเช่นนี้ แม่ฝันถึงพ่อของพวกแกพ่อที่กำลังจะมารับแม่ไป แม่ขอขอบคุณความรักอันแสนอบอุ่นที่พ่อได้มอบให้กับแม่มาทั้งชีวิต
มันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสิ่งเดียว ในชีวิตนี้ของแม่ หน้าอ กแม่ทั้งแน่นทั้งเ จ็ บมากขึ้นทุกวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงถึงเวลาแล้ว จึงได้ตัดสินใจบรรจงเขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรามันก็คงใกล้จะจบเต็มแก่แล้ว แม่มีผมขาวอยู่เต็มหัว แม่ขอใช้ผมขาวทุกเส้นบนหัวสาบานว่า แม่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งถึงการแวะเวียน มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก นอ กจากประโยคนี้แล้ว ยังมีคำพูดที่แม่อย ากจะบอ กกล่าวก่อนต า ยว่า แม่เสียใจที่สุดที่ให้กำเนิด พวกแกมาทั้งสี่คน หากช าติหน้ามีจริงขออย่ าให้พวกเราต้องมาเจอ กันอีกเลย ในฐานะของคนเป็นแม่ แม่คงไม่ใจร้า ยพอที่จะสาปแช่งพวกแก
แต่แม่กลับหวังว่า ในย ามแก่เฒ่าของพวกแกทั้งสี่คน ขอให้ทุกคนจงพบแต่ความสงบสุขในย ามชรา คงไม่ถูกลูกๆ ของพวกแกทั้ง 8 คนทอ ดทิ้ง ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่างเราก็คงจบลงเพียงเท่านี้ อะไรที่ตั้งใจจะกล่าวก็ได้ถ่ายทอ ดด้วยความอาดูรออ กมาจากใจจนหมดแล้ว ขอให้ทุกอย่ างจบสิ้นลงแค่ช าตินี้ช าติเดียว คิดว่ามันก็เกินพอแล้ว จากแม่ หลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไปจริงๆ ท่านเหมือนคนนอนหลับที่หลับอยู่บนเตียงตัวเองอย่ างสงบ ในมือได้ ถือรูปถ่ายที่เคยถ่ายไว้คู่กับสามีบนรูปใบนั้นก็มีเพียงสามีและภรรย า ยืนเคียงคู่กันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
ที่มา songtorkwamrak
