ในตอนเ ด็ กๆเราต่างมีเพื่อนๆคบมากมาย แต่คนที่เราคบนั้นเรารู้หรือเปล่าว่าใครคือมิตรที่แท้จริง เพราะบางทีการที่เรามีเพื่อนหล า ยคนก็ไม่ได้ห ม ายความว่า เพื่อนทุกคนจะจริงใจหรือรักคุณจริงๆ แล้วอะไรล่ะจะเป็นเครื่องพิสูจว่าใครคือคนที่รักเราจริงๆ ฉนั้นหากเราอย ากจะรู้ มาลองอ่ า นบทความต่อไปนี้กัน
แม่จ๋าทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ ลูกห ม าถามแม่ว่าพอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ แม่หม าเลยตอบว่าไม่หรอ กจ๊ะลูก เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเรา ถ้าเป็น มิตร ก็จะเป็น มิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็นศัตรูที่เหลือ ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป
ลูกห ม าถามแม่ต่อว่า แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือ กทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม แม่ห ม าตอบว่าเมื่อวันหนึ่งหนูเลือ กทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิม
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป
แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอ ดกาลชีวิตคือ การก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่าการก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้าข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง เพราะนั่นคือ พลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
ยิ่งโตยิ่งเดินลำพังมากขึ้นยิ่งสูงขึ้นยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ ห า ยไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือตัวเราเอง จงแยกให้ออ ก ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์
ต่อให้เป็นคนโปรด หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา สื่งที่ห า ย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละน้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางห า ยไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอ กนะแม่ห ม า
ตอบ และยิ้มให้ลูกห ม าด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกห ม า ไม่ตอบอะไรได้แต่เดินช้าลง แม่ห ม าสงสัยจึงถามว่าทำไมเดินช้าจังลูกห ม า ส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง
ที่มา Bitcoretech forlifeth
