ตอนเ ด็ กๆนั้นเรามักจะมีเพื่อนเล่น มากมาย โดยเฉพาะตอนที่เข้าโรงเรียน แต่เมื่อโตขึ้นหล า ยๆคนเพื่อนที่เคยมีก็เริ่มคุยกันน้อยลง เจอ กันน้อยลง ทั้งที่ตอนเรียนแทบจะอยู่ด้วยกัน วันนี้เรามีเรื่องราวหนึ่งเรื่องที่ให้ข้ อคิดกับเรื่องนี้ ลองไปอ่านกันว่าทำไมยิ่งอายุมากขึ้นทำไมเราถึงมีเพื่อนน้อยลง
แม่จ๋าทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหม า ถามแม่ว่าพอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ แม่หม าเลยตอบว่าไม่หรอ กจ๊ะลูก เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเรา ถ้าเป็น มิตร ก็จะเป็น มิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป
ลูกหม าถามแม่ต่อว่า แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือ กทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม แม่หม า ตอบว่าเมื่อวันหนึ่งหนูเลือ กทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิม แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง
แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอ ดกาล ชีวิตคือ การก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่าการก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเองยิ่งโตยิ่งเดินลำพังมากขึ้น ยิ่งสูงขึ้นยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ ห า ยไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือตัวเราเอง
จงแยกให้ออ ก ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์ ต่อให้เป็นคนโปรด หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา สื่งที่ห า ย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ..น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางห า ยไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอ กนะ
แม่หม า ตอบ และยิ้มให้ลูกหม า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกหม า ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง แม่หม าสงสัยจึงถามว่าทำไมเดินช้าจัง ลูกหม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่าก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง
ที่มา Bitcoretech 108resources
